Libelle | interview met Bibi Dumon Tak

Als haar geliefde zus Saar overlijdt, mag kinderboekenschrijver Bibi Dumon Tak haar neefjes niet meer zien. Ze schreef hierover het prachtige boek (voor volwassenen) De dag dat ik mijn naam veranderde, Ik interviewde haar over het grote gemis, haar onmacht en haar rouwproces.

Fragment uit het interview met Bibi:

“Het ergste vind ik dat Saar niet rustig kon sterven”

“Mijn zusje Saar was mijn liefste mens, degene die het dichtst bij me stond. Zeven jaar jonger was ze, en omdat ze zeer slechthorend was, had ik de rol van haar beschermer. Als zij als kind gepest of buitengesloten werd omdat ze niet goed kon praten, kwam ik voor haar op. Later kon Saar uitstekend voor zichzelf opkomen, ik ken niemand die zo doelgericht en duidelijk was als zij. Als zij haar zinnen op iets zette, kreeg ze alles voor elkaar. Ze was een eenvoudige, stralende persoonlijkheid. Helemaal in lijn met haar karakter was Saar ook vastbesloten om van haar huwelijk een succes te maken, zeker toen er kinderen kwamen. Maar er waren veel problemen. Saar deelde niet alles met mij, maar wat ze soms losliet over haar ex deed mijn oren klapperen. Zo wilde hij per se het voeden van hun baby’s fiftyfifty verdelen. Met een overstuur kind en Saars borsten die op klappen stonden werd geen rekening gehouden. Hij sloot zich met de krijsende baby op in een kamer, net zo lang tot zij gekolfd had en hij de baby kon voeden. Het was ten slotte zijn ‘moederbeurt’. Later kwam ik erachter dat er ook sprake was van fysiek geweld, maar wat er precies is gebeurd, heeft Saar me nooit verteld. Dat het huwelijk geen stand hield, was onvermijdelijk. Na Saars scheiding werd onze band weer net zo hecht als die daarvoor was. Het was heerlijk om haar ‘terug’ te hebben, ze bloeide op. Lang heeft mijn zus niet van haar vrijheid kunnen genieten, want anderhalf jaar na haar scheiding bleek dat ze ongeneeslijke kanker had. Haar kinderen waren net zes en tien jaar oud.”