Longfonds | interview longpatiënt

Voor Longwijzer, het ledenblad van het Longfonds, interview ik regelmatig mensen over hun leven met een longziekte. Ook schrijf ik voor het magazine praktische artikelen over chronisch ziek zijn. Ook al is het leven met een longziekte zwaar, we focussen vooral op de lichtpuntjes: wat maakt iemands leven nog de moeite waard?

Fragment uit het interview met Hans:

“Zou ik mijn vrouw en dochter nog terugzien?”

“Op een dag zei mijn dochter, ze was toen een jaar of tien: ‘Papa, jij zult mij nooit zien trouwen hè?’ Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Dat zal me niet gebeuren, dacht ik. ‘Lieve schat’, heb ik gezegd, ‘ik zal jou later naar het altaar brengen.’ Vanaf dat moment ging de knop om, ik ben gestopt met roken en een paar maanden later vroeg ik mijn longarts om een transplantatie. Een week lang werd ik opgenomen in het Erasmus MC, waar ik helemaal ben doorgelicht. Gelukkig was de rest van mijn lichaam goed genoeg om op de wachtlijst terecht te komen. Tweeënhalf jaar duurde het voor ik een telefoontje kreeg: er waren longen voor me! Ik was meteen helemaal hyper, mijn hart bonkte zowat mijn borst uit en ik moest het zuurstof hoger zetten omdat ik amper lucht kreeg. Krap twintig minuten later was de ambulance er. Ik heb afscheid genomen van mijn vrouw en dochter – mijn zoon was niet thuis. Dat was heel emotioneel, zou ik ze nog terugzien? ‘Ik hoop tot ziens’, heb ik gezegd. Met gillende sirenes ben ik naar Rotterdam gebracht en een paar uur later ben ik geopereerd.”