Interview met intersekse persoon Marleen Hendrickx:

“Als ik erover had mogen praten, had ik me niet zo alleen gevoeld”

“Op mijn elfde vertelden mijn ouders me het grote geheim: ik zag er weliswaar uit als een meisje, maar ik had geen eierstokken en baarmoeder en in mijn buik waren onvolgroeide testikels operatief verwijderd. Door artsen werd gezegd dat ik hier met niemand over mocht praten. Als niemand ervan wist, zou ik mij ‘gewoon’ kunnen ontwikkelen als meisje. Het geheim drukte zwaar op me. Ik voelde me altijd anders, raar. Als mensen zouden ontdekken wie ik werkelijk was, zouden ze me een totale freak vinden, dat wist ik zeker. Het maakte mijn puberteit ontzettend eenzaam. Rond mijn tweeëntwintigste liep ik hierdoor zo vast, dat ik hulp bij een psycholoog zocht. Vanaf dat moment kreeg ik meer vrede met mezelf en ben ik mensen mondjesmaat gaan vertellen dat ik intersekse ben. De reacties waren allemaal ontzettend lief en positief. Dat was fijn, maar het maakte me ook kwaad: ik had me niet zo ontzettend alleen hoeven voelen. Tot 2002 is het standaardadvies in ziekenhuizen geweest niet over intersekse te praten, waardoor het voor de maatschappij niet lijkt te bestaan. Erg schadelijk voor mensen zoals ik. Het is nu mijn missie om mensen er met mijn theatervoorstelling van te doordringen dat er meer bestaat dan alleen de hokjes ‘man’ of ‘vrouw’. We treden ook op voor artsen in ziekenhuizen. Ik ben het er niet mee eens dat kinderen al jong geopereerd worden, dat zou pas moeten mogen als zij zelf weten wat hun gender is, óf ze als man, vrouw of non-binair door het leven willen gaan.”