Interview met maatje Shamiema:

“We doen dit met het hele gezin”

Shamiema (29) werd als elfjarige gekoppeld aan een maatje via Vitalis. Nu ze volwassen is, is ze zelf vrijwilliger geworden. “De cirkel is voor mij nu rond.”

“Toen ik elf jaar was, werd ik door mijn schooljuf aangemeld bij Vitalis. Zij zag iets in mij, maar vond me een beetje terughoudend en dacht waarschijnlijk dat ik een duwtje nodig had. Mijn moeder was ziek in die tijd en we hadden het financieel niet breed. Als oudste van vier kinderen zorgde ik vaak voor mijn zusjes. Ik was een dankbaar kind en ben nog steeds positief over mijn jeugd, maar voor één-op-één aandacht was thuis geen ruimte.

En toen kwam Saskia. Een Hollandse vrouw van 39 die zelf geen kinderen had. Ik vond haar meteen aardig, wel moesten we in het begin aan elkaar wennen. Zo was ik doodsbang voor haar kat, zelf was ik geen huisdieren gewend. Saskia en ik werden al snel echte maatjes. Ik kreeg zelfs mijn eigen laatje bij haar thuis, met daarin stickers en gelpennen en een dagboekje, want we schreven al onze uitjes samen op. Saskia nam me mee naar allemaal leuke dingen, met haar ging ik voor het eerst naar een echt restaurant, waar ze me met mes en vork leerde eten. Sowieso heeft zij me veel geleerd over de Nederlandse cultuur – zelf ben ik van Hindoestaanse afkomst. Ook nam ze me eens mee naar de musical Ciske de Rat. Ik vond het geweldig en Saskia werd steeds belangrijker in mijn leven.”

Voorbeeldfiguur
“Saskia en ik hebben nog lang contact gehouden, ook toen de tijd bij Vitalis erop zat. Toen ik veertien was, begon ik te puberen, maar bij haar kon ik nog steeds dat kleine meisje zijn, dat voelde fijn. Wat later kreeg ik mijn eerste vriendje en toen liet ik het contact met Saskia verwateren. Rond mijn zestiende kreeg ik daar spijt van. Wat heb ik gedaan?, dacht ik. Ik begon lange berichten op de computer aan haar te schrijven, maar durfde ze nooit te versturen omdat ik niet wist of ze nog wel op mij zat te wachten. Op een dag trok ik de stoute schoenen aan en stuurde haar een lang spraakbericht, waarin ik zei dat ze heel veel voor mij betekende - later hoorde ik dat haar vriend erom had moeten huilen. Toen heb ik nog een keer met Saskia afgesproken, het was zo leuk om haar weer te zien. Ik was net op tijd, want kort daarna zou ze naar Haarlem verhuizen. Toen verwaterde het contact helaas definitief, ik heb Saskia nooit meer gezien. Maar ik denk nog regelmatig aan haar. Bijvoorbeeld als ik een boerensalade bij de supermarkt koop, dat deed ik met haar ook vaak. Mijn vriend hoort regelmatig de naam Saskia vallen, ze was absoluut een voorbeeldfiguur in mijn leven.”

Grote zus
“Tijdens mijn tijd met Saskia leek het me al leuk om later ook maatje te worden. Die gedachte is altijd blijven hangen. Drie jaar geleden, ik was aan het autorijden, zag ik ineens een bord van Vitalis met daarop: ‘meld je aan!’ De volgende dag zag ik het bord weer. In een opwelling heb ik me aangemeld en de dag erop werd ik meteen gebeld door een casemanager van Vitalis. Kort daarna werd ik gekoppeld aan Chazia, een heel verlegen meisje van veertien. Haar moeder is erg ziek, net als die van mij destijds. Zelf had ik inmiddels ook twee dochters, destijds zes en één jaar oud. De tweede naam van mijn oudste dochter is ook Chazia, dus ik voelde meteen iets bij die naam. Ik legde aan mijn dochters uit dat ze een soort grote zus zouden krijgen, we doen dit echt met het hele gezin. Het is heel gezellig als Chazia er is. Ik zorg ervoor dat zij op die dagen op nummer één staat, mijn vriend houdt zich dan meer met onze dochters bezig. Als Chazia er is, kijken we naar Disneyfilms of we doen een spelletje als Monopoly of Uno. Maatje zijn is voor mijn hele gezin een verrijking, het vergroot ook de wereld van míjn kinderen. Ik leer ook van Chazia: stamppot eten bijvoorbeeld. En soms zegt ze heel interessante dingen – ze is inmiddels ook al zeventien.
Dat ik ook maatje via Vitalis ben geworden, geeft mij het gevoel dat de cirkel nu rond is. Het ultieme zou zijn als Chazia later ook nog weleens aan mij denkt, dat ze denkt: hé, dat heb ik van Shamiema geleerd. Op dezelfde manier als ik terugdenk aan Saskia. Dat zou toch prachtig zijn?”